Osasungoa euskalduntzeko erakundea

α2-Adrenohartzaileen garrantzia opiazeoen abstinentzi sindromean

Egileak:

A.M Gabilondo

F Barturen

I Ulibarri

J.A Garcia-Sevilla

Sarrera

Opiazeoen abstinentzian hiperaktibitate noradrenergiko zentrala da α₂-adrenohartzaileen dentsitate zein aktibitateko gehipenak gertatzen dira. Bi gertakari hauek, abstinentzi sindromearen gogortasunarekin korrelazio zuzena erakusten dute.

α₂-Adrenohartzailcek eta µ-hartzaile opioideek akzio-mekanismo inhibitzaile bera erabiltzen dutenez (G_i proteina bitartekarien bidez), α₂-adrenohartzaileen gehipen horiek, opiazeoen abstinentzi sindromearen gogortasuna lasaitzeko garatzen den moldaketarako mekanismotzat harta da.

Helburuak

Ikerketa hau, garuneko α₂-adrenohartzaileek opiazeoen abstinentzi sindromean duten garrantzi fisiologikoa aztertzeko asmoz egin zen.

Metodoak

Morfinaren aho-bidezko tratamendu kronikoen bidez, arratoiek menpekotasun fisikoa garatu zuten. Morfina kentzean, abstinentzi sindromea erakutsi zuten eta bere gogortasuna balioesteko zenbait zeinu aztertu zen.

α₂-Adrenoharlzaileen aktibitatea bi moda ezberdinetan oztopatu zen. Alde batetik, EEDQ farmako antagonista itzulezina (1.6 mg/kg, i.p.) erabili zen hartzaile hauek blokeatzeko. Bestetik, pertussis toxinaren bidez (0.5 µg, i.c.v.), G_i proteina bitartekariak inaktibatu egin ziren. Bi tratamendu horien ondoren, abstinentzi sindromea aztertu zen.

Geroago, animaliak hil eta garuneko azal parieto-okzipitalak erabili ziren µ-hartzaile opioidea eta α₂-adrenohartzaileak zenbatzeko. Horretarako, [³H][D-Ala², MePhe⁴, Gly-ol⁵] eta [³H]klonidina erradioligandoen finkapen espezifikoa aztertu zen, hurrenez hurren.

Emaitzak

Morfinaren abstinentzi sindromeak 24. orduan bere gogortasun altuena erakutsi zuen eta aldi berean, α₂-adrenoharlzaileen dentsitateak %30±5eko gehipen esanguratsua (p<0.0l) jazo zuen, afinitateko aldaketarik gabe. µ-Hartzaile opioideei dagokienez, ez zen inolako aldaketarik ikusi dentsitatean zein afinitatean.

EEDQa abstinentziaren hasieran ematean, abstinentzi sindromea azkarrago, gogorrago eta luzeago bihurtu zen (sindromearen gogortasun totala ~%43 altuago). EEDQa abstinentziaren 18. orduan ematean (α₂-adrenohartzaile berriak ere bloke- atzeko), sindromea are gogorrago eta luzeago bihurtu zen (sindromearen gogortasun totala ~%110 altuago).

Pertussis toxina abstinentziaren hasieran emateak ere, gorakada handia eragin zuen abstinentzi sindromean (24. orduko sindromearen gogortasuna ~%88 altuago; p<0.01). Animalia hauetan, abstinentzia normalean gertatzen den α₂-adrenohartzaileen dentsitatearen gehipena ez zen agertu.

Ondorioak

Emaitza hauek, α₂-adrenohartzaileek opiazeoen abstinentzi sindromean duten garrantzia erakusten dute. Hartzaile inhibitzaile hauen modulazioa, moldaketa-mekanismo bezala gara daiteke opiazeoen abstinentzian gertatzen diren erantzun zelular kitzikatzaileak egokitzeko eta horrela, abstinentzi sindromearen gogortasuna lasaitzeko.

Bibliografia

Azken Berriak

Felix Zubia: "Arreta kalitatezkoa izango da ama hizkuntzan egiten bada"

Zarauzko GUKA aldizkariak Felix Zubia elkarrizketatu du, Zarautzen apirilaren 10ean eman duen sasuna eta hizkuntzari buruz eman duen hitzaldi baten harira: Osasuna eta hizkuntza. Bi noranzko dituen bidea hitzaldia emango du Felix Zubiak (Zaraut...

LOAREN ASALDURAK: EZAUGARRI KLINIKO BEREIZGARRIAK ETA OINARRIZKO MANEIUA

COMGI fundazioak eta Osasungoa Euskalduntzeko Erakundeak hurrengo saioa antolatu dute: Loaren asaldurak: ezaugarri kliniko bereizgarriak eta oinarrizko maneiua. Honen helburua loaren asaldura nagusiak azaltzea da eta haien identifikaziorako zein maneiur...

Berri +