Helburuak

1. Gaixoak bere txertaketa egoera ezagutzen duen egiaztatzea. 2. Tetanoaren aurkako txertaketaren protokoloa aplikatzen den egiaztatzea. 3. Gaixoari jarraipena eginez ia txertaketa osorik bete duen egiaztatzea.

Metodoak

2008ko iraila eta 2009ko otsaila artean Galdakao-Usansolo ospitaleko larrialdi zerbitzuan zauri eta kolpeen ondorioz txertoa jartzeko beharrizana izan zuten 48 gaixori egindako ikerketa deskriptibo–prospektiboa. Gaixoei zerbitzura heltzean datu hauek hartu zitzaizkien: adina eta sexua, arrisku maila (zauri motaren eta pasatutako denboraren arabera), bakoitzaren tetanoaren aurkako txertoaren historia eta azkenik, larrialdi zerbitzuan txertoa jartzen zen ala ez. Urte bete igaro ondoren, telefonoz egiaztatu zen larrialdi zerbitzuan txertaketaren inguruan esandakoa gaixoek jarraitu zuten ala ez.

Emaitzak

%25ak lehenago hasitako txerto zikloak ez ditu osatu eta ,6ak ez du bere txertaketa egoera ezagutzen. Arrisku handiko zauriak %59,4 zirela erabaki arren, %93,7ri jarri zitzaion tetanoaren aurkako txertoa (gamma-globulina eta toxoidea). Urte bete geroago, tetanoaren aurkako txertoaren inguruan emandako jarraibideak pazienteen %31,2ak soilik bete zituen.

Ondorioak

Emaitza hauekin, arrisku handiko zauriak zituzten gaixoei txertaketa egokia eman zitzaiela esan dezakegu. Aldiz, arrisku baxuko zauriak zituztenekin gehiegizko txertaketa egiten zela frogatu genuen, kasu hauetan toxoidea bakarrik jartzearekin nahiko izango litzatekeelako. Bestalde, deigarria da gaixoek emandako jarraibideei egindako kasu eskasa.